Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Λυπάμαι πολύ Ουασίμ...


Την ώρα που οι δέκτες μας γεμίζουν από τραγικές εικόνες θυμάτων απ’ την Συρία που - τι ειρωνεία!- προβάλλονται για να δικαιολογήσουν ακόμη περισσότερα θύματα από την εξαγγελθείσα δυτική επέμβαση, ελάχιστοι μαθαίνουμε ότι βρήκες απανθρακωμένα τα δύο μωρά και την γυναίκα σου, ενάμιση μήνα αφότου σας εγκατέλειψαν σε απόκρημνη περιοχή της Σάμου.
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να μοιραστώ μαζί σου αυτή την οδύνη. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να μοιραστούμε την αγωνία των ωρών που αναζητούσες βοήθεια, τον τρόμο για την τύχη των δικών σου όσο περνούσαν οι ώρες και οι μέρες, την απόγνωση.
Θέλω όμως να σου πω ότι λυπάμαι πολύ. Λυπάμαι πολύ γιατί η χώρα μου δεν δίνει άσυλο ούτε σε πολιτικούς πρόσφυγες, ούτε σε πρόσφυγες πολέμου. Λυπάμαι πολύ την ίδια στιγμή που τα παιδιά μας φεύγουν μετανάστες για μια καλύτερη ζωή, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός δηλητηριάζουν την κοινωνία μας. Λυπάμαι πολύ γιατί υπάρχουν συμπατριώτες μου που θεωρούν ότι δεν έχετε δικαίωμα στην επιβίωση. Γιατί εκείνοι που είχαν υποχρέωση να σας βοηθήσουν, αγνόησαν τις εκκλήσεις σας, σας εγκατέλειψαν όταν διαπίστωσαν ότι είστε εγκλωβισμένοι, σε υποχρέωσαν να πέσεις στη θάλασσα για να βρεις βοήθεια και όταν τους βρήκες, σε συνέλαβαν, σε έδεσαν σε μια καρέκλα, σε ενημέρωσαν ότι είχε πιάσει φωτιά αλλά δεν έψαξαν την οικογένειά σου, ούτε σε άφησαν να τρέξεις κοντά τους. Γιατί σε κατηγόρησαν, σε φυλάκισαν και χρειάστηκε να περάσει 1,5 μήνας για να ελευθερωθείς, να γυρίσεις στην περιοχή που τους έχασες και να βρεις τα καμένα υπολείμματα τους. Λυπάμαι πολύ γιατί φύγατε για να σωθείτε από την κόλαση της Συρίας αλλά βρήκατε τον όλεθρο στην κόλαση της σύγχρονης Ελλάδας.
Λυπάμαι πολύ γιατί η είδηση της περιπέτειάς σας και της τραγικής της κατάληξης, δεν έγινε γνωστή παρά από ένα –δυο σύντομα δημοσιεύματα. Λυπάμαι που δεν συγκινούμαστε και δεν θρηνούμε όπως κάναμε για τα θύματα της πυρκαγιάς πριν από λίγα χρόνια στην Πελοπόννησο. Που δεν αναζητάμε ευθύνες και δεν οργιζόμαστε για την εγκατάλειψη και τον φοβερό θάνατο μιας 30χρονης μητέρας, ενός βρέφους και ενός νηπίου.
Ντρέπομαι γιατί ανεχόμαστε να μας λένε ότι ανησυχούν για την τύχη των Σύρων, ότι η «διεθνής κοινότητα» πρέπει να επέμβει για ανθρωπιστικούς λόγους και ότι οι βάσεις στην Ελλάδα θα χρησιμοποιηθούν για την επέμβαση αυτή, την ίδια ώρα που σας μεταχειρίζονται με τέτοια δολοφονική σκληρότητα. Λυπάμαι και ντρέπομαι που δεν έχουμε καταφέρει να τους σταματήσουμε.
Λυπάμαι πολύ Ουασίμ. Και εύχομαι να βρεις τη δύναμη να παλέψεις και να προχωρήσεις. 



Δέσποινα Σπανούδη

http://migrant.diktio.org/node/291

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου