Ο φασισμός, το «ξέπλυμα» και η κοινωνία στο στόχαστρο

Τον τελευταίο καιρό όλοι μας ζούμε στο ρυθμό του σήριαλ με ονομασία «εξάρθρωση της χρυσής αυγής». Όλη την ημέρα στους τηλεοπτικούς μας δέκτες έκπληκτοι μεγαλοδημοσιογράφοι και πολιτικοί ανακαλύπτουν την Αμερική εν έτη 2013. Είναι η στιγμή που ξαφνικά βλέπουν τις στενές σχέσεις των νεοναζιστών με την αστυνομία και το στρατό. Είναι η στιγμή που βλέπουν το φως της δημοσιότητας ειδήσεις για «σκοτεινούς» χρηματοδότες της εγκληματικής δράσης που η Χρυσή Αυγή ξεδίπλωνε ανενόχλητη τα τελευταία χρόνια.  

Σε τυμπανοκρουσίες ξεσπούν σύσσωμα τα μέλη και οι βουλευτές της κυβέρνησης, προσπαθώντας να δείξουν ότι το «κράτος δικαίου» είναι εδώ. Ότι η δικαστική εξουσία είναι αμερόληπτη και κάνει το έργο της ανενόχλητη. Είναι όμως όλα αυτά λογική συνέχεια προηγούμενων ετών; Όταν δηλαδή οι φασίστες αφήνονταν να τρομοκρατούν, να βασανίζουν, να δολοφονούν, να δέρνουν στις διαδηλώσεις, να οργανώνουν τάγματα εφόδου, να πουλάνε προστασία, να παραβιάζουν ολόκληρο τον ποινικό κώδικα; Τελικά τα όσα γίνονται αποτελούν ή όχι ένα πλήγμα του συστήματος στο ακροδεξιό του δεκανίκι;

Η θεαματική εξάρθρωση της χρυσής αυγής σηματοδοτεί την επαναοικειοποίηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας. Η αλληλοσυμπλήρωση της θεσμοθετημένης κρατικής βίας με τη βία των νεοναζιστών, όσο και αν βόλευε την αστική κυριαρχία, καθώς διέχεε κλίμα φόβου και καταστολής στη κοινωνία (πράγμα το οποίο βόλευε πολύ), ταυτόχρονα άρχισε να δημιουργεί και κίνδυνο για την απονομιμοποίηση της κρατικής ισχύος και υπερκέρασης της από τη γενικευμένη αντιβία των δρόμων.

Η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα έγινε η αφορμή για να ξεσπάσει ένα αντιφασιστικό ποτάμι οργής σε όλη τη χώρα, με διαδηλώσεις παντού. Μπροστά σε αυτό το σκηνικό η πολιτική ηγεσία του τόπου αναγκάστηκε να προβεί σε αναδίπλωση. Προσπαθώντας να φορέσει το δήθεν «αντιφασιστικό» προφίλ, εξαπολύει κυνηγητό συλλαμβάνοντας μεγαλοστελέχη της οργάνωσης και φυλακίζοντας εν τέλει 3 εξ’ αυτών.

Πλέον τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Οι στενές σχέσεις του κράτους και του παρακράτους δεν αποτελούν μόνο θέμα για κάποιες γενικόλογες συζητήσεις, αλλά αντικειμενικό γεγονός το οποίο θεωρείται ως δεδομένο από το σύνολο της κοινωνίας. Μπροστά στο κίνδυνο της κατάρρευσης ενός παραπαίοντος πολιτικού συστήματος ανακαλύφθηκε το ρίσκο της αναβάπτισης και ξεπλύματος σύσσωμου του κρατικού μηχανισμού στη κολυμπήθρα του «αντιφασισμού».

Το σύστημα αρχίζει λοιπόν την άσκηση νομιμοποιημένης από την «αντιφασιστική του δράση» βία- προς ότι θεωρεί αυτό απειλή. Εντείνοντας και διευρύνοντας το πόλεμο (που είχε ξεκινήσει με τη χρυσή αυγή) απέναντι στις απεργιακές κινητοποιήσεις, τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, απέναντι σε κάθε ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης. Ας μην γελιόμαστε. Όσο πιο πολύ ακούμε και βλέπουμε να εξυμνούν το δήθεν δημοκρατικό «μας» πολίτευμα, όσο πιο πολύ ζητούν εύσημα για την εξάρθρωση των φασιστοειδών, τόσο περισσότερο θα στρέφουν τα βέλη τους προς τη μεριά του κινήματος. Υλοποιώντας ταυτόχρονα την ατζέντα της χρυσής αυγής… Όχι μόνο στο πεδίο της μετανάστευσης. Αλλά και στο πεδίο της κοινωνικής ομαλότητας του κράτους έκτακτης ανάγκης.

Ολοκληρώνεται με αυτό τον τρόπο το κράτος- φρούριο, τα όρια της νομιμότητας. Βαθαίνει ακόμα περισσότερο η αυταρχική διακυβέρνηση, ελέγχου και καταστολής εν όψει των πιθανών κοινωνικών αντιδράσεων, του άμεσου μέλλοντος.

Η σύλληψη βουλευτών της χρυσής αυγής, ακόμα και αν «εξαρθρωθεί» ολόκληρη οργάνωση δε σημαίνει ότι ταυτόχρονα θα υπάρξει εκμηδενισμός αυτών των ιδεών. Όλα τα σαπισμένα στοιχεία πάνω στα οποία δομήθηκε η ελληνική κοινωνία, όπως, η καταναλωτική αποχαύνωση, οι πελατειακές σχέσεις, η παθητικότητα που προσφέρει η ανάθεση, ο ατομικός δρόμος που για δεκαετίες αποτελούσε το πρόταγμα ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας μας, δεν σταμάτησαν να υπάρχουν. Ο φασισμός που βρίσκεται στην ίδια μας τη καθημερινότητα θα συνεχίζει να προωθείται από το ίδιο το σύστημα που τον γεννά και τώρα υποτίθεται ότι τον καταπολεμά. Γιατί αυτός ο τρόπος ζωής αποτελεί τον ιδανικό σύμμαχο για να μπορέσουν να προωθήσουν «αναίμακτα» τη λεηλασία που προωθούν στις ίδιες μας τις ζωές.

Ήρθε η ώρα που δε μπορούμε να τσιμπάμε σε καμία υποτιθέμενη «δημοκρατική αυταπάτη», σε καμία «υπεράσπιση των νόμων και του συντάγματος», οφείλουμε να μην ενταχθούμε σε καμία λογική περί «συνταγματικού τόξου». Την υποστήριξη δηλαδή και συνταγματικά της βίας του συστήματος στο όνομα της δημοκρατίας. Όσοι λοιπόν εξαντλούνται στις παραπάνω ρητορείες μαζί με αυτούς που εξαντλούν τον αντιφασισμό τους στο κλείσιμο των γραφείων της Χ.Α. σύντομα θα μπορέσουν να διαπιστώσουν ότι το ίδιο το κράτος και η κυβέρνηση ξέρει να το κάνει πολύ καλύτερα.

ΔΕΝ ΨΑΡΩΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ «ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ»

Απέναντι σε αυτό το θέατρο του παραλόγου οφείλουμε να δούμε τις αντιφασιστικές πρωτοβουλίες που υπάρχουν παντού ανά τη χώρα. Οφείλουμε να κρατήσουμε τις αντιφασιστικές δράσεις μετά τη πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την προσπάθεια σύνδεσης τους (σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό), με τον κοινωνικό πόλεμο που προωθεί το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές. Με την ανάδειξη της αναγκαιότητας για δημιουργία διαφορετικών δομών κοινωνικής αυτοάμυνας.

Δε περιμέναμε ούτε και πρόκειται να σταθούμε χειροκροτητές μπροστά στην φαρσοκωμωδία που προωθούν Κυβέρνηση & ΜΜΕ. Δε περιμένουμε να καταπολεμήσουμε τη φασιστική απειλή στις αίθουσες των δικαστηρίων και των νόμων τους. Εκεί όπου δικάζονται ως «εγκληματίες» οι κάτοικοι γύρω από τις Σκουριές, εκεί όπου ο Σακκάς έμεινε σιδηροδέσμιος με ανυπόστατες κατηγορίες, εκεί όπου απεργιακοί αγώνες κρίνονται παράνομοι και καταχρηστικοί. Εκεί όπου γίνονται πλειστηριασμοί Α κατοικίας για χρέος 750 ευρώ.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Ως Αντιφασιστική Αντιρατσιστική Κίνηση Πολιτών Λιβαδειάς θα συνεχίσουμε εντονότερα τη δράση μας με ποικιλομορφία και φαντασία. Προωθώντας με αυτό τον τρόπο μια άλλη κουλτούρα, πολιτισμό αλλά ταυτόχρονα ψηλαφίζοντας και έναν άλλο τρόπο ζωής συνολικότερα. Εκεί όπου πρώτο και κύριο λόγο θα έχουν οι δομές αλληλεγγύης, συνεργασίας και κοινής δημιουργίας. Όπου ο ατομικός δρόμος θα φράζεται και η συλλογική προσπάθεια θα είναι το κυρίαρχο. Εκεί όπου η φασιστική απειλή δε θα αντιμετωπίζεται με φόβο. Αλλά με τη συλλογική προσπάθεια αυτοάμυνας. Εκεί όπου η καθημερινότητα της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης θα αφήνει τη θέση της σε συλλογικότητα αλληλοϋποστήριξης.

Ήρθε όμως και η ώρα που δε πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Δεν υπάρχει πλέον το «δεν ήξερα, δε γνώριζα». Γιατί σε μια δολοφονία δεν υπάρχει μόνο ο δολοφόνος αλλά και ο ηθικός αυτουργός…Σε ένα έργο λοιπόν το οποίο εξελίσσεται μπροστά μας ήρθε η ώρα να αποφασίσεις…ΕΣΥ…για το αν θα καθίσεις αναπαυτικά στο ρόλο του θεατή που απλά θα τον θλίβει έστω και επιφανειακά η κατάληξη του. Ή αν τελικά θα σηκωθείς και θα προσπαθήσεις να του αλλάξεις τη ροή…Η οποία δε μετουσιώνεται σε ένα απλά αίσιο τέλος…Αλλά στο τέλος που εμείς θα θέλουμε.

 Αντιρατσιστική – Αντιφασιστική Κίνηση Πολιτών Λιβαδειάς

21/10/2013